Oh god. Het spinnenseizoen is weer aangebroken. Wij hebben 2 brievenbussen. Één in de deur en één aan de zijkant in de muur bij de voordeur. Hartstikke leuk natuurlijk want elke dag is het een verassing waar de post ligt. Behalve in de spinnentijd. Bijna iedere keer als ik het deurtje open maak heb ik niet alleen post erin maar ook een gratis huisdier. Eentje met teveel poten met haar erop. Brrr. Eerste keer heb ik alles bij elkaar geschreeuwd  en de buurman gebeld. Nu maak ik het deurtje dicht. Doe ik stevige schoenen aan. Zodat die niet over mijn voet loopt. Maak het deurtje  heldhaftig open en  zorg dat die verdwijnt. Vroeger spoot ik nog eerst haarlak erop voordat ik ging meppen, want niets ergers dan dat ik dat beest kwijt ben. Die angst heb ik overigens niet van een vreemde. Mijn pap was niet blij met een spin. Maar ja als dé man in huis dan moet je soms toch heldhaftig zijn. Al hoewel... 9 van de 10 spinnen  ruimde mijn moeder op. Ik begin weer te grinniken als ik eraan terug denk. We zaten met zn vieren tv te kijken toen er ineens een grote schaduw over de muur liep. Iemand van ons slaakte een kreet en we zagen met zn allen een zwarte harige dikke spin op de muur. Mijn vader pakt zijn pantoffel en zou het wel effe regelen.  Hij gaat voor de bank staan. Vol spanning keken wij het op een afstand toe. Mijn vader haalt uit en mept. Maar niet goed genoeg. De spin valt op de grond en we zien onze vader van schrik met zijn linke meniscus  knieën  tegelijkertijd met 2 voeten zo soepel op de bank springen. Door deze actie krijgen wij de slappe lach. We hebben die spin niet meer gezien. Die is meteen met de noorderzon vertrokken.  Maar deze herinnering is gebleven en komt ieder spinnenseizoen weer boven......