Soms denk je waarom. Maar de afgelopen dagen heb ik het nog vaak gedacht. Wat een gezellig middagje spelen moest zijn. Liep uit op een drama. Britt wilde haar skills laten zien aan oma en tante Mandy. Hoe goed ze wel niet kan slingeren aan een apenslinger. Iets wat ik als makvot nooit gekend heb. Al kijkend en roepend naar oma. Greep ze mis en viel een dikke 2 meter naar beneden. Met een schreeuw als gevolg die ik nu nog hoor gevolgd door een klagelijk gehuil gaan mijn alarmbellen rinkelen.  Dat klinkt als Britt. Mijn mam en zus springen op en we rennen naar haar toe.  Mijn mam kijkt naar de bovenarm en ik zie meteen dat de stand van haar pols niet klopt. Na eerst bij de huisarts te zijn geweest zijn we bij de radiologie.  Die zien meteen dat het niet goed is en sturen ons meteen naar de eerste hulp. Daar word druk overlegd wat te doen. Meteen opereren gaat niet vanwege een trauma van een eerdere operatie en de breuk is te  complex om die op de SEH te zetten. Britt die tegen de arts zegt. De pijn is weg. Ik ga naar huis. Het valt allemaal wel mee dokter. Bewijst dat die trauma nog goed aanwezig is. Een lieve verpleegster die ook nog familie is die gipst Britt in en een dag later moeten we ons heel vroeg melden voor de operatie . Daar aangekomen gaat Britt er tussenuit van angst. Maar herpakt zich snel en laat de rest over zich heen komen. Op de kinderafdeling word ze goed en rustig benaderd en veel gemakkelijker gemaakt. De arts vertelde dat er  waarschijnlijk 2 pinnen geplaatst gingen worden.Ook op de ok houden ze rekening met haar angst en mag ik al op de recovery aanwezig zijn voordat ze wakker is.  De dokter die kwam nog vertellen dat het zeer complex was geweest met die dunne botjes en dat ze het met 2 pinnen de botten op hun plaats hebben gezet. Op de recovery  duurde  het een dik half uur voordat ze goed wakker was en konden we terug naar de afdeling waar ze al snel vroeg om eten, drinken en voor de speelkamer. S'middags  mochten we naar huis. Britt is een ontzettende bikkel die al veel heeft doorstaan. Ze is een meisje die al vaak hard is voor zichzelf en nu dus ook. Ze wil niet huilen terwijl  dat best mag.  Het valt allemaal niet mee en probeert zich groot te houden.  Afgelopen nacht viel ze bijna uit bed en wist zich net op te vangen. Maar met een hoop geschreeuw als gevolg.  Ik vlieg naar boven en aanschouw een zielig hoopje die stoer zegt mam. Niet schrikken en boos worden er is niets gebeurt. Ik zeg maar Britt ik ben toch niet boos. We zijn gewoon geschrokken.  En Britt je mag best huilen hoor. Het valt allemaal niet voor je mee. En ja hoor daar kwamen de traantjes........................