Zo zit je tv te kijken en zo word je terug geworpen in je gedachten en herinneringen . Herinneringen van de laatste paar maanden.  Oftewel het 1e halfjaar van 2007. Een halfjaar waar we veel tranen gevloeid hebben. Maar ook momenten hebben gehad waar we ondanks alle ellende hebben kunnen en mogen lachen. Het moment waar we zagen dat het bijna gedaan was met vechten. Vechten om te mogen overleven. Het moment dat je opgenomen werd, werd het ons ook meteen duidelijk dat je niet meer thuis zou komen. Op 30 April was de dag dat we in de gaten hadden dat we je los moesten laten. En op 25 Mei sliep je voorgoed in. En voelde je geen pijn meer. Geen bestraling en vooral geen chemo méér . Je ziel was weggevlogen naar een andere tijdruimte waar voor ons gelukkig nog lang geen plaats  was en is. Je lichaam was er nog wel maar jij dus niet meer. Het moment dat we op de begraafplaats waren . En je kist met je lichaam stond er met honderden muggen op en om de kist heen. Op dat moment kreeg ik een kleine glimlach door mijn tranen heen. Al denkende aan de vele keren waarop ik je met je pantoffel naar de muggen heb zien slaan. En al godverend schelden op die rotte bloodzugers. Leeve pap. Daor geit genne daag veurbeej dat geej neet in mien gedachten zièt. Ik mis ôch gewoen.🥺😘