Het is met 19 weken en 6 dagen toen ik opeens iets voelde lopen. We hadden net vantevoren te horen gekregen dat met de 20 echo weken alles goed was en dat we een jongetje zouden krijgen.  Een jongetje. Een last viel van ons af. Maanden vantevoren hadden we een gesprek met een klinische genealoog die het besluit moest nemen of we de laatste 2 cryo's mochten terug laten plaatsen.  Aangezien Britt haar Turnersyndroom in alle cellen heeft was het niet erfelijk en kregen we groen licht. We hadden als elk ander stel 1% kans op herhaling en op alle andere syndromen.  Dus toen we weken later aantelden van 2 Cryo's waren we dolblij. Stiekem fantaseerde we al. Britt op de kleine kamer en de tweeling op de grote kamer. Bij de eerste echo was het meteen duidelijk. Een cryo had het niet gehaald daarentegen klopte er in een  ander vruchtzakje een mooi kloppend hartje. Er was teleurstelling maar ook vreugde. We waren weer zwanger. Met de 8 weken vloeide ik wat oud bloed en werd ik onderzocht maar de pinda in mijn buik klopte krachtig.  De weken erna kwam er toch soms onzekerheid opspelen.  Wat als..... er toch iets met ons kindje is. Na het goede nieuws met de 20 weken echo voelde ik een paar dagen later iets lopen. Die angst die ik voelde opkomen.  Terwijl ik naar beneden keek zag ik helder rood bloed weglopen.  Alsof iemand de kraan had opengezet.  Ik werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht en er kwamen gynaecologen binnen.  Kijkend naar het vloeien en hun ernstige gezichten voelde ik nog meer angst en het besef dat ik mijn/onze zoon zomaar zou kunnen kwijtraken.  Dat klein wondertje waar ik al meteen van hield toen hij mijn buik werd ingeflitst.  Ik werd aan de monitor gehangen en daar was hij meteen aanwezig. Een mooie krachtige hartslag. En een golf van liefde en opluchting overspoelde me. 5.5 Jaar geleden. Om vervolgens uit te groeien tot een 5-jarige kleuter met blonde haren en met blauwe ogen. Een kleuter die hetzichzelf en anderen niet gemakkelijk maakt. Maar ook een kleuter die zoveel liefde brengt en geeft. Een kleuter die aan oma vraagt hoe het met haar gaat nu haar tante is gestorven. Een kleuter die graag later met mij wil trouwen. En een kleuter die aan me vroeg of ik drinken wilde maken voor zijn broertje. Wat die bloedingen zijn geweest. Dat mag Joost weten. Daar werd geen antwoord op gevonden. Mijn antwoord op mijn vraag werd wel beantwoord.  Zou ik net zoveel kunnen houden van mijn 2e wondertje als ik van mijn 1e wonder hield. Dat antwoord is en was een dikke ja.