Er zit mij iets behoorlijk dwars. Al de hele morgen loop ik rond met opgekropte gevoelens. Een mix van gevoelens . Vanmorgen bij het opstaan behoorlijk staan te mopperen. De wisselwerking tussen Koen en mij ging niet goed. Koen die uitdagend gedrag liet zien en ik  ik hapte. Lastig vind ik het. We merken dat dit gedrag wat meer toeneemt.  Onzekerheid frustratie bangigheid plus een tumor die juist ook op de emotie aan het drukken is. Ook zien we zijn motoriek achteruit gaan. Een kraaltje of een dropje kan hij met links niet meer oppakken. Knippen met een schaar lukt ook niet meer. Met een pak ice tea drinken inschenken doet hij met een hand. Lopen gaat gelukkig wat langzamer achteruit. En er zit mij meer dwars. Dwars dat we eigenlijk blij moeten zijn dat de uitslag gunstig was. Maar wat is blij? Ik.ben niet blij want ik zie wat die tumor ons kind aandoet. Ik zie hem lopen en onder het lopen houd hij zijn hoofd vast. Gewoon omdat zijn hoofd teveel pijn doet. Eigenlijk ben ik hartstikke boos. Op alles en iedereen. En het gevoel is de ene dag erger dan de ander. Het oneerlijke gevoel. Waarom wij? Waarom Koen??  Op die waarom vragen krijgen we geen antwoord. Een ding weet ik wel. Het acceptatieproces is begonnen.  De ene dag zal beter gaan dan de andere totdat alle dagen beter gaan. Even treuren mag.. Alles wat dwars zit moet eruit.  Die ervaring hebben we 12 jaar geleden al opgedaan. En dat.is.ook.goed gegaan.  Nu dit nog met.zn allen verwerken. En er samen tegenaan gaan💪.