Daar ben je dan eindelijk.  Na maanden vol verwachting.  Kom je eindelijk ter wereld. Niet op een manier waarop je mama had gehoopt, maar op een manier die niet had gehoeven. Een manier die absoluut niet wenselijk was. En die op dat moment wel het veiligst was. Terwijl de mensen om je heen het luchtalarm  hadden gehoord en ook naar de schuilkelder/metrostation kwamen, was je mama gefocust om je ter wereld te brengen .  Je bent vanaf je geboren bent iemands kind. Een kind van je ouders. En dan zie ik nog iemands  kind. Een dochter welteverstaan. Die zich vastklampt aan haar vader. Samen huilen ze hartverscheurend.  Haar vader duwt haar de trein in en loopt weg. Al lopend veegt hij zijn tranen af en kijkt niet meer om. Zijn dochter roept papa, maar hij loopt door. Mijn eigen ogen vullen zich met tranen. Bij het zien van deze beelden  vraag ik mij tegelijkertijd af of ze elkaar ooit gaan terug zien. En wat een impact heeft het op hun samen. Vechten voor je land en vrijheid. En je hoopt dat je dochter veilig is.  Je volgt het nieuws.  En ziet explosies.  Je ziet lichamen liggen, afgedekt onder een laken. Weer iemand die iemands kind is. Hopelijk gaat diegene die ook iemands kind is een verstandig lampje branden. En inzien dat deze oorlog alleen maar verliezers kent. Één dode is al één teveel. Heb elkaar lief.......