Zondagavond. Op naar een nieuwe week. Daar aan denkend draait mijn maag zich al om. Niet alleen van een koker pringels wat ik net alleen heb opgegeten. Maar ook van die ene rotte knoop die zich verbonden voelt met die kikker in mijn keel. Tjee die kikker. Vandaag de eerste dag zonder tranen. Het leven voelde juist weer een beetje normaal. Gezellig weekend gevierd. En zelfs overdag niet te veel proberen te piekeren. Dat heb ik afgelopen nacht genoeg gedaan.  In slaap vallen is het probleem niet. Maar dan. Draaien zuchten. Pierrot die net als mij wakker word. En allebei denken we hetzelfde. Wat als. Wat als het toch kanker is.  Het opgejaagd gevoel gaat over in een opvlieger. En al puffend van de warmte schop ik de dekens van me af. Ik zeg verstandig en ook om mezelf te overtuigen dat zolang we geen uitslag hebben we nog niet te voorbarig moeten zijn in onze gedachte. Klopt. Je hebt gelijk. Aankomende nacht hoop ik dat we beter gaan slapen. En hoop ik dat ze ons deze week kunnen vertellen wat de uitslag is.  Goed of kwaadaardig.  Dat zijn de 2 woorden waarvan ik voor het laatste woord het meeste bang voor ben. Hopelijk gaat het meevallen. Maar op dit moment ben ik gewoon bang. Met knoop, kikker in mijn keel en opvliegers. 

Tuurlijk moeten we positief blijven.  En dat proberen we ook te blijven. Maar ach soms is het even niet te behappen en zijn we even niet sterk. Ook dat komt goed. Voor nu hoop ik dat ze snel bellen. Zodat we weten waar we aan toe zijn..... En er dan weer sterk tegenaan kunnen.