Wat kan je innerlijk moe zijn. Moe zijn van alle indrukken.  Indrukken die je meemaakt in het pmc. Oftewel het Prinses Maxima Centrum.  Veel mensen hebben de documentaire op de tv gevolgd. Ik niet. Bewust niet. Bang en ongemak om nog meer ellende te zien. Nog meer ellende dan in het Radboud. En dan stap je voor het eerst binnen en kijk je je ogen uit. Kinderen met chemo infusen die voorbij gefietst komen. Kinderen in rolstoelen.  Baby's van 5 a 6 weken die al kanker hebben.  En daar sta je dan. Ouders die je zien. Die je een bemoedigende glimlach geven. Die je angst onzekerheid boosheid en verdriet begrijpen. Personeel die alles voor deze kanjers doen. Of het nu de security, verpleegkundige of arts is. Alles doen ze voor deze kinderen.  Koen wat wil je eten. Mag ik friet? Tuurlijk mag je patat. Met een frikadel? En saus? En zo was het dat Koen in bed lekker lag te smikkelen.  En Pierrot en ik zijn friet van de telder afkeken. Ik had een vega pasteitje en pierrot pasta met vega ballen.  Iets waar we beide niet vrolijk van werden. Tussen de maaltijden door hebben ze een snackkar. Met vanalles lekker. Al schrijvend ligt Koen thuis langs me in bed. Knallende hoofdpijn. Inmiddels al 2x overgegeven.  Eigenlijk zouden we nu zijn begonnen met een drankje. Baclofen welteverstaan. Een spierverslapper die zijn spasme kan verlichten. De tumor in zijn hoofd heeft vandaag andere plannen.  Dus vandaag een rustige dag. Koen blijft thuis van school. En met Britt mag ik straks naar het Radboud.