3 Februari 2020. Britt net naar school gebracht met de auto. Net voordat ik de auto start gaat mijn telefoon. Ik voel een schreeuw uit mijn keel ontsnappen en de tranen lopen over mijn wangen. Wat is er mama hoor ik Koen op de achterbank zeggen. Een jaar geleden dat Ome Theo gestorven is. Een man die dol was op Mandy en ik en ook op zijn bonuskleinkinderen. Een man die we achteruit zagen gaan. En langzaamaan blind werd.  Britt vond het moeilijk te begrijpen en vroeg dan ook. Ome Theo hoeveel handen heb ik  waar hij dan antwoordde. 2 Britt. Zie je nou wel dat je niet blind bent. Anders wist je niet hoeveel handen ik heb. Daar hebben we nog vaak samen over gelachen. Niets was hem teveel en stond hij altijd voor ons klaar. Vandaag reden Koen en ik samen met de auto langs Hout- Blerick.  Zo uit het niets hoor ik hem zeggen. Mam weet je nog toen Ome Theo dood was? Toen mocht ik bij Roos tv kijken met lekkere spullen. Dat was leuk toen bij Roos. Maar goed dat hij het toen nog niet begreep. Een jaar geleden dat zijn hart zomaar stopte met tikken. Een jaar met een lach en een traan die voorbij is gegaan. Pfff. Op momenten als deze kan ik alleen maar YOLO denken. Geneet en leef en laat leven.......