Het is bijna tijd om naar bed te gaan. Ik voel me moe. Mijn hoofd zit even vol. De laatste paar dagen is weer veel gebeurd.  En in slow motion voel ik mijn eigen sneltrein het station binnen rijden. Soms hakt het er even in. De vele ziekenhuisbezoeken. En logeren in het ziekenhuis. Je kind als een zielig hoopje zien liggen en huilen van de pijn.  Maar ook een bikkel. Een klein dametje die met haar hele lijfje in de MRI tunnel  met haar ogen stijf dichtgeknepen ligt en goed de aanwijzingen volgt van de verpleegsters. En tussendoor soms vraagt. Mam meug ik dr oet? Ze geeft niet op. De keer dat ze komen bloedprikken in haar vingers  en dat ze dapper haar wijsvingertje de lucht in steekt. En dan tegen de dokter zegt. Ik heb geen oog  dicht want mama snurkte . En de onwetendheid.  Wel of geen blinde darmontsteking. Nee het zijn geen fijne dagen geweest.  Hopelijk hebben we het even gehad. Alhoewel. Dinsdag ziekenhuis. Woensdag ziekenhuis en de week erop weer ziekenhuis. Ik ga naar bed. Morgen weer een nieuwe dag. En dan ziet alles meer zonniger uit. En anders maken we het wel zonnig.