Ik zit verstopt. Eigenlijk. Om het precies te benoemen zit ik emotioneel verstopt. Het gevoel dat je tegen een enorme huilbui aan zit te hikken. Een huilbui waarvan je weet dat je je heel even zielig mag voelen huilen en dan er weer tegenaan moet gaan. Soms gaan dingen niet zo als dat ik zou willen. En Ik weet zeker dat de meeste mensen  dat ook wel eens hebben. Maar soms ben ik er even klaar mee..  Britt die haar pols breekt. Weer een operatie moet krijgen. Weer een trauma erbij. Paperassen die je regelt en door fouten van anderen niet kloppen. Alles in het werk moet stellen om het weer geregeld te krijgen. Weken erbij zitten dat je 3 x per week naar het ziekenhuis moet met Britt en dan de belafspraken niet meegeteld. Vandaag met een bang kind naar Nijmegen. Naar het Amalia ziekenhuis voor haar 2 jaarlijkse controle voor haar groei.  Bang voor bloedprikken.  De lieve dokter die een glimlach vol opluchting op haar wit bang snoetje wist te toveren toen ze zei. Weet je wat Britt. We laten het bloedprikken vandaag zitten. Je hebt al genoeg meegemaakt de láátste tijd. We doen het wel een andere keer.  Wanneer we naar huis kunnen huppelt ze vrolijk voor ons op en iedereen die het wel of niet wil horen verteld ze vol vreugde dat ze geen spuitje heeft gehad. Volgende week is het rondje Viecurie en over 3 weken is het weer een dagje Nijmegen voor hartfilmpje en echo's van hart en aorta. Dat word nog even spannend. Hopelijk is de aorta niet nog meer verwijd. Maar dat is nog even ver weg.......