Ken je dat gevoel? Dat gevoel dat je een kikker in je keel hebt maar evengoed tegen je tranen vecht. Maar soms toch verliest? Dat gevoel had ik vanmiddag. Ik haalde Britt op van school en zie haar naar buiten lopen met een gezicht als een oorwurm. Ohje dacht ik nog. Ik zie haar naar een klasgenootje lopen en in een discussie verwikkeld.  Boos en huilend loopt ze met me mee. En is boos dat niemand met haar wil spelen. Bij de parkeerplaats vraagt ze nog iemand anders om te spelen maar ook hij wilde niet. Steeds harder snikkend begint ze onder het instappen in de auto te huilen. Op weg naar huis hoor ik haar vragen of er wat mis met haar is. Waarom willen de andere kindjes niet met me spelen. Heb ik wat gedaan? Doe ik wat fout?  Ik weet dat ik soms anders ben. Al rijdend veeg ik mijn tranen die opwelden van mijn gezicht. En mijn stem breekt. Nee Britt antwoord ik haar. Je bent in een woord uniek. En je mag nooit maar ook nooit aan jezelf twijfelen. Je bent een meisje waarvan iedereen houd en vrolijk word. Soms is het niet anders. En kan iemand niet spelen of hebben ze al afgesproken. Dat ligt echt niet aan jou. Thuisgekomen begint ze hartverscheurend te huilen en het gaat me door merg en been. Als een zielig hoopje zit ze op de bank en ik neem haar in mijn armen. Mam? Ik ben bang voor maandag voor het vieze kapje. Dus dit zit haar dwars.  Dat had ik wel verwacht. Niet inademen maar blazen had Angela je toch geleerd. Oh ja. Een tijdje later ging de deurbel en stond mijn vriendin aan de deur met een grote eenhoornknuffel. En ze was die hele operatie weer bijna vergeten.  Vanavond toen ze net in bed lag en ik naar beneden liep hoorde ik haar vertellen . Maandag mag je mee naar het ziekenhuis want ik moet geopereerd worden. We gaan blazen in het kapje hè want dan ruik je niet hoe vies het is. En op de valreep haije mam welterusten.......