Ik heb een haat liefde verhouding met pashokjes. De ene sporadische keer zijn de kleren te groot en 9 van de 10 keer net te klein. Die ene keer dat ik op de Blariacum College zat en voor de eerste keer  naar  het Blariacum bal zou gaan in de toen nog Staay. Carnavals outfit moest gekocht worden. Dus mam Mandy en ik gingen naar Geerlings. Die hadden zo'n gammel houten pashokje getimmerd met een witte gordijn ervoor. En een tl lamp erboven met black light. Ik daarentegen ging een pakje passen. Mijn moeder dacht dat ik het al aan had en schuift de gordijnen opzij. En daar stond ik dan in vol ornaat. Versteend met  een witte bh en onderbroek  aan met black light erop gericht. Tientallen hoofden draaiden zich om en keek ik hun recht aan. Hoewel het pashokje achterin de winkel stond moeten ze me buiten op straat  hebben zien schijnen. Ik heb gegild en geschreeuwd en de gordijn  met een ruk dicht geschoven. Mijn pakje gepast en meteen betaald en snel weg uit die winkel. En dan die andere keer dat ik prachtige laarsjes gekocht had en in een klerenwinkel een broek had gevonden.  Die ik meteen ging passen en mijn nieuwe laarsjes ook aantrok om het in zijn geheel te kunnen zien. Maar helaas die broek ging niet helemaal over mijn heupen. En moest weer uit. De laarsjes uit ,maar dat lukte niet. Ik begon het Spaans benauwd te krijgen en riep mijn moeder het pashokje in. Die kreeg de rits ook niet omlaag en ze moest er flink aan trekken om die laarsjes uit te krijgen. Ze trok en trok en trok nog eens om vervolgens met laarsje en al bij iemand anders half het pashokje in te rollen. De tranen rolde ons over het gezicht van het lachen. En dan die keren dat ik een trui of jurkje aantrok. Maar wel aan krijg maar niet meer zelfstandig uit krijg zonder mijn schouder uit de kom te krijgen . Nee het passen gaat niet altijd van harte. Maar wanneer  me iets mooi past dan ben ik helemaal happy.