Mam, danke dat je er altijd bent en mijn handje vasthoud als we in het ziekenhuis zijn. Daar stond ik dan. Afgelopen vrijdag. Midden in Jumbo Benders Blerick.  Mijn tranen die ik afgelopen dagen genoeg heb laten vloeien waren op althans dat dacht ik. Maar bij het zien van het stralende gezicht van Britt terwijl ze mij 2 rode rozen gaf. Kwamen er toch weer 2 tevoorschijn.Gekocht van de 50 cent die ze had verdiend met flessen inleveren. Eigenlijk waren ze duurder maar de verkoopster was te lief voor deze wereld. En nu schrijf ik dit terwijl ik haar lichtjes hoor snurken. Ik betrap mezelf erop dat ik controleer of ik haar hoor ademen . Net als vroeger toen ze net geboren was. Nog hartstikke onzeker als moeder zijnde. Een moeder met een kindje met een hartafwijking. Wel een hartafwijking waar ze 100 mee kan worden. Maar toch iets aan haar hart.  Haar hart. Die ook klopt voor anderen. Haar hart die groot genoeg is om aan anderen te denken.  Haar hart die het soms van haar verstand wint. Maar ook haar hart die binnen in haar klopt om te vechten. Vechten, want dat is nodig. Vooral nu we sinds vorige week weten dat haar aneurysma te snel aan het groeien is. Aangrenzend aan haar hart. Haar hart. Vechtend tegen het ongename gevoel wat de onderzoeken met zich meebrengen.  En tegen alles wat nog komen gaat. Haar hand in de mijne, zodat we alles samen aan kunnen gaan. Zoals ik jou beloofd heb. Die dinsdag.  Op 12 Maart 2013. De dag waar je net 2 dagen oud was en waarop je je eerste hartecho kreeg.........