Een paar weken geleden begon het. Britt haar oorbel begon te irriteren met als gevolg dat het begon te zweren. Meteen werd er een actieplan opgesteld door mij om haar gaatje te kunnen behouden. Want ook het schieten van gaatjes heeft letterlijk bloed zweet en tranen gekost. Vooral het zweten bij mij toen ze na het schieten van het eerste gaatje het tweede gaatje niet meer zag zitten. Dus ik zeg tegen Britt. We gaan het oorgaatje ontsmetten met sterilon en zorgen dat de oorbel er niet uit hoeft. Kippetje eitje dacht ik. Ik druppel de oor en  zoef weg is Britt. Onderweg naar de badkamer. Al rennend met een hoop geschreeuw . Ik zit stomverbaasd naar dit tafereel te kijken wanneer ze met een dikke meter wc papier snikkend terug komt lopen. Mam je hebt me pijn gedaan. Die sterion hoef je er niet meer op te doen. Ik blijf er wel vanaf. De volgende dagen bleef het ondanks de sterilon verder zweren en heb ik zelfs als een loedermoeder het knopje achter uit haar oorlel getrokken zodat het niet in het vlees ging zitten. Nou Britt laat het maar dichtgroeien want dit gaat het niet worden. Zeg ik nog. Na overleg met de dokter verder gedruppeld met sterilon. Wat me ook niet in dank werd afgenomen. Britt verstopte elke dag het flesje sterilon op dezelfde plaats🙈. Maar goed. Het zweren werd erger en Britt bleef pulken. Echt een schurfie oortje werd het. Het zag er niet uit. Afgelopen dinsdag toch maar de dokter gebeld. Bleek het krentenbaard te zijn. Geen wonder dus dat het niet overging. Maar het was eigenlijk nog wel besmettelijk. Zalf gekregen en meteen begonnen met smeren. Zelf heeft ze tegen iedereen verteld dat ze smettelijk was en dat niemand aan haar oren mocht komen....... och ja die oren die oren.........