Koennnnn!!! Oh oh dit roep ik wel heel vaak op een dag. Op verschillende manieren.  Boos, geïrriteerd of wanneer ik hem roep om naar beneden te komen. De momenten waar mijn hart een slag overslaat en hij op een grote ladder staat en roept. Kiek mam. Ik bin brandweerman Koen. Ik gaon de katjes redden oet de baum🙈. Maar dan die momenten waar hij in zijn mega Toby pak door de tuin rent. Hier komt superheld Koen.  Dan kon ik hem zo opvreten. Mijn hart smelt wanneer hij  nog  net nat gedoucht in mijn armen springt en een dikke snottebel kus op mijn wang drukt. En zachtjes zegt. Mama ik hald van dich. Dich bis mien superheld.  Mijn hart smelt  wanneer hij wat lekkers krijgt en zachtjes Yes roept. En vaak moet ik wegkijken wanneer hij met 2 borden wegloopt om heel lief zijn zus ook haar boterham te brengen. En wanneer hij iets krijgt vraagt hij steevast voor  Britt ook iets. Ik moet vaak de ander kan opkijken wanneer ik hem vraag om zichzelf aan te kleden en hij  waarop hij antwoord. Nea mam. Det geit ut um neet wearen. Ik bin oetgeput. Met een grote zucht erachter aan.  Soms zou ik willen dat ik voor altijd zijn superheld kon zijn en zijn armpjes stevig om me heen kon blijven voelen. Maar dat gaat niet. En net als Britt moet ik hem loslaten. Over een paar weken in de grote  onzekere mensen wereld. Waar ik hem loslaat om zichzelf te gaan ontplooien.  Mijn eigen Brammetje Baas 😍😘. Op naar de volgende grijze haren want die zullen er echt nog bijkomen😜