pfff. Ik heb net eens in de spiegel gekeken.  Gekeken of ik nog een puntkop had. Een figuurlijke uitspraak waarvan ik toch soms het gevoel heb dat mijn hoofd  soms letterlijk zo groeit. Deze momenten ervaar je zo nu en dan. Momenten in je dagelijks leven.  Op elk moment van de dag. Ook op momenten waar we als ouders zijnde tegenaan lopen. Wanneer doe je het goed? Maak je de goede beslissingen? Soms praat je voor je gevoel tegen de muur. Vraag je je af of ze überhaupt wel goed kunnen horen.  En test je hun door te vragen of ze een snoepje willen. Reageren ze meteen dan zijn  ze Oost Indisch doof.  Reageren ze niet dan zou ik voor de zekerheid een verwijsbrief vragen voor de kno. Tja. Een gebruiksaanwijzing zou gemakkelijk zijn geweest bij de geboorte. Maar die hebben ze per ongeluk samen met de placenta weggegooid. Maar aan de andere kant leer je je kind op deze ontdekkingsreis zelf het beste. En leren we beide iedere dag bij. Vanmiddag bij de apotheek dacht ik ze leren het nooit. En onder het ruzie maken tussen de 2 schatjes voelde ik mijn punt groeien. En was het jammer dan. Dan maar geen picknick met broodjes van Bakker Bart. Thuisgekomen waren ze boos op mij en was de ruzie tussen hun verdwenen. Soms is even  afstand houden het beste en hun laten nadenken over hun eigen gedrag. Wat ook een sorry opleverde van beide. Maar toch. Die punt was inmiddels aangeboord . De punt boorde wat verder toen ik bijna de spagaat maakte . Al slidderend over een rondslingerende puzzelstuk. Nee daar word ik toch echt niet vrolijk van. En voor de zoveelste keer krijg je de bevestiging van het feit dat ze oost Indisch doof zijn.  En vraag je of ze kunnen opruimen. Krijg je als antwoord van zoonlief. Ik bin oetgeput. Maar het word toch uiteindelijk door hem opgeruimd. Ook iets wat je leert. Als ze zeggen ik ga niet opruimen.  Dan is er altijd wel een manier te vinden hoe ze wel opruimen.  Bij de 2e tel was het al opgeruimd.  Ik tel wat af tot 3 samen met Koen. Maar goed. Mijn puntkop. Vanmiddag kwamen opa en oma Belfeld op bezoek.  En er werd warempel geluisterd. Ze zeiden dankjewel.  Watblief en ik hoefde niet verder te tellen tot 3. Tot 2 was al voldoende.  Soms wat geruzie maar ze waren ook lief voor elkaar. Ik voelde mijn puntkop slinken toen ik naar hun keek op de ligbedden. 2 kinderen met elk hun eigen gebruiksaanwijzing.  Die we iedere dag steeds meer leren kennen. En ach . Iedere uur van de dag worden babies geboren waarvan elke ouder hun gebruiksaanwijzing gaat leren kennen. En gaan ze kennismaken met hun eigen punthoofd. Veel s6 en plezier op jullie ontdekkingsreis......