Gossimikke Frédérique. Hoe gaat het met je? Verschrikt staar ik naar jou foto. Het verdriet en de pijn lees is van je gezicht af. Maar kind toch. Wat moet er veel door je hoofd gaan. In elkaar geslagen omdat je bent wie je bent. Om je eigen ik. Ik vraag me af wat die anderen zich bezielen om je zo toe te takelen.  Waarom vraag je je af. Dat heb ik mij voor jaren terug ook afgevraagd.  Ik was een brugpieper.  En we waren bij mijn oma op bezoek. Mijn zusje en ik gingen buiten spelen en zo uit het niets stonden 3 meiden om mij heen. Waarvan een zo uit het niets mij in elkaar sloeg ,omdat mijn gezicht hun niet aanstond en niet van de schommel af ging toen ze eraan kwamen. Mijn zusje ging hulp halen . Ik heb geprobeerd terug te vechten maar mijn gezicht zat al onder het bloed en krassen. Toen ze mijn vader zagen aankomen renden ze weg. Het heeft lang geduurd voordat ik weer in de spiegel durfde te kijken.  En was ik bang dat de krassen niet meer weg gingen. Die krassen vervaagde en werden littekens. En op een gegeven moment ging dit naar de achtergrond van mijn gedachten.  Tot gisteren. Toen ik jouw  foto zag.  Mijn herinneringen kwamen uit het achterste kamertje. Dik 30 jaar later. En ik begrijp hoe je je voelt. Lieve Frédérique.  Blijf wie je wilt zijn. Deze pijn, vernedering en verdriet gaat vervagen. Hopelijk worden de daders gepakt. En ga jij er net als ik sterker uitkomen.