Ik zal een jaar of 18 of 19 zijn geweest. Toen er een ingreep op me  stond te wachten bij de kaakchirurg.  Die dag had ik me smorgens voor genomen om een Nintendo te kopen om te kunnen spelen tijdens het herstel na het trekken van een verstandskies. Dus dat gezegd te hebben  ben ik morgend op mijn fiets gestapt en gefietst naar de kruising en gestopt bij het stoplicht. Aan de overkant stond mijn vader en al overstekend bij groen licht riep ik of hij meeging de Nintendo kopen.  Op het moment dat mijn vader door het groen fietste werd hij geraakt door een auto die door het rood reed. Ik hoorde een knal en keek achter me en zag mijn vader door de lucht vliegen en op straat terechtkomen. Gevolgd door een luid geschreeuw van pap door zijn pijn en ik van het schrikken. Ambulance gebeld. Ik zie mezelf nog staan om pap zijn infuus hoog te houden Mensen die uit de huizen kwamen.  Mensen die er met hun neus bovenop stonden.  Pap die met de Ambulance werd weggebracht. Samen met mijn mam die inmiddels gearriveerd was.  Later sta je er in je eentje. De mensen kijken je aan en je voelt je steeds kleiner worden en wilt het liefst in een hoekje zitten om even de hele shock eruit te huilen. Het beeld staat me nu nog steeds op mijn netvlies . Daarop getekend voor heel mijn leven. Nu heeft mijn vader het overleefd. Maar wat als er toen al mobieltjes waren om het te filmen.  Het verdriet van de slachtoffers de beelden van de vouwfiets. Als ze maar een sappig nieuwtje hebben . Elke dag zie ik ongelukken voorbijkomen op fb. Voornamelijk met ongelukken met vrachtwagens  en luxe auto's.  Iedere keer schrik ik weer van de ravage beelden. Zit er een bekende bij? Waar is Pierrot?Waarom moet dat nu dat filmen en fotograferen.  De dierbaren zien het  vaak sneller dan dat de politie je het komt vertellen. Zo snel is social media. Laat de slachtoffers  met rust. Ga niet filmen. Geloof me . Die beelden raak je nooit meer kwijt.