Wanneer ik naar mijn kinderen kijk dan lijkt het  zo nu en dan alsof ik en mijn man  in een spiegel kijken. Soms betrap  ik Koen wanneer hij met een plastic voorwerp de deurslot wil openmaken. En dan denk ik terug aan de keer dat ik vroeger de schuurdeurslot heb kapotgemaakt door er met een plastic vorkje in te morren. De onzekerheid die Britt soms heeft. Vooral met leren lezen nu. Zie ik mezelf weer zitten in de klas. Bij Juf Onnie. Een juf die soms zag hoe moeilijk ik het had en me bijzondere taakjes gaf om mijn zelfvertrouwen op te krikken. Koen die na vele waarschuwingen toch van de trapjes af fietst met een gat in zijn hoofd als gevolg. Ik vond het leuk om aan de terrrastegels te komen. Ondanks  alle waarschuwingen kwam ik er toch aan en vielen die op mijn dikke teen. Met als gevolg nagel eraf en het gevoel dat mijn dikke teen zo groot als een bloemkool was. En dat er ieder moment iemand  klopte op mijn teen.  De keer dat Britt haar pols brak en dat ze geopereerd moest worden. En dat ik terugdenk aan die keer met apenkooien en mijn enkelbanden afscheurden. En er later nog een operatie aan te pas kwam. De blikken in hun ogen waar ik mijn man in zie. Vooral Koen. De  dingen wat ze zeggen. Te pas en te onpas.  Vaak als ik terugdenk aan vroeger vond ik opgroeien al lastig en kon ik niet wachten met groot worden. Nu ben ik groot en  moeder en vrouw  van en vind  ik de tijd soms te snel gaan. En soms hoor ik Britt nu al zeggen. Als ik.later groot ben......... Blijf nog maar even kind.