Inmiddels zijn we 3 maanden verder.  In het begin van die 3 maanden kregen  te horen dat Koen geen ADHD heeft. Daarom was zijn medicatie dus ook niet toereikend.  Wat we wel kregen te horen en ook wat na de onderzoeken ook definitief was. Is dat Koen eindelijk gediagnosticeerd is met Autisme. Koen is autistisch.  Iets wat wijzelf al 3 jaar aan het zeggen waren. We kwamen bij inmiddels de derde organisatie binnen en de psychiater kijkt naar Koen en zijn handelingen en zegt meteen die jongen is autistisch.  Ik herken hiervoor me echt een autist. Ik kreeg  kippenvel over mijn hele lijf. Ik keek die man aan en begon te huilen. En het enige wat ik stamelde was. Eindelijk. Hij begreep niet hoe dit gemist is geworden in de jeugdorganisaties. Twee weken later is hij onderzocht geworden en in de grote vakantie kregen wij de uitslag. Alle puzzelstukken vallen op zijn plaats. Koen heeft moeite met vriendjes maken. Hij wil het graag, maar het lukt gewoon niet. Kinderen uit de buurt lopen naar binnen wanneer ze Koen zien aankomen en ouders zeggen/ verzinnen vaak smoesjes. Soms ben ik blij dat Koen op sociaal vlak niet altijd de signalen kan herkennen. Want als ouder zijnde doet het gewoon pijn. Wanneer Koen aan de deur komt. Dan geef hem gewoon duidelijkheid.  Zeg niet dat Pietje niet thuis is. Want dan belt Koen nog 100 x aan. Want in die 100 x kan hij echt nog thuis zijn gekomen. We hebben de afgelopen maanden ook handvaten gekregen, want als ouder zijnde moet je op sommige gebieden geen dingen verwachten die ze niet kunnen. Koen kun je niet spontaan knuffelen.  Of wat onverwachts doen. Tussen de middag warm eten moet lang vantevoren aangekondigd worden. Doen we dat niet dan word er door Koen niet gegeten. Koen heeft ook nieuwe medicatie erbij gekregen. Deze maakt het wat gemakkelijker voor hem om de wereld iets meer te begrijpen en om alle prikkels een beetje te kunnen overzien. En bij teveel prikkels horen helaas uitbarstingen. Ook dat heeft hij soms nodig. Alsof er teveel overdruk is waardoor hij wat stoom moet afblazen.  Is dat leuk nee. Is het nodig ja. Wij gaan er samen met liefde structuur en regels er tegenaan . Soms is het ook lastig naar de buitenwereld toe. Want vaak word niet gezien hoe deze kinderen hun eigen kwaliteiten hebben.  Soms zijn het net echte kinderen. Alleen met een iets grotere rugzak.