En toen was het zover.  Samen met Britt stap ik in de auto en rijden we naar oma want die ging mee naar Nijmegen. Onderweg begint Britt stilletjes te huilen.  En vraagt ze snikkend. Mam wat als ze wel wat vinden. Dat er iets geks met mijn hartje is? Maar Britt . Ik denk dat alles goed is met jouw hartje. Zeker weten. Al verder rijdend huil ik mee in stilte. Tranen druppelen over mijn wang en was ik blij dat ik mijn zonnebril op had. Daar aan gekomen kreeg ze een hart Filmpje en moest ze aangesloten worden. Wat ze al huilend toeliet. Een half uur later kreeg ze de echo en ook daar was het weer huilen en ik ben bang. Britt bleef echter stil liggen en de echo verliep ook spoedig. En toen was het wachten geblazen op de uitslag. Een poosje later werden we binnen geroepen en verkondigde de arts met een brede glimlach dat de groei van de aorta minimaal was en dat het hart goed werkt volgens het boekje. Een last viel van ons af. Volgend jaar weer terug. Maar nu even klaar in Nijmegen.