Hier zit ik dan. Ik weet waar ik over wil schrijven. Maar toch weet ik niet goed hoe en waar te beginnen. Terwijl het in mijn hoofd alle kanten op kronkelt. Zoals de wortels van een hoge zware boom die statig in de grond vaststaat. De takken zwiepen mee met de wind. Ik denk dat ik maar gewoon een  van de voorbeelden ga beschrijven en het zo verder ga uitschrijven. 

Het is op een Donderdag. Vanuit het ziekenhuis bel ik naar mijn ouderlijk huis. Mam ut is mis. Britt moet opgenomen worden. Kunt u Koen uit school halen? Een van de vele telefoontjes die ik vaak naar mijn moeder moet plegen. Mien mam. Die vroeger al mantelzorger was van mijn opa en oma. Die voor de mensen in de buurt klaar stond. Ze kwam de ene keer uit bij iemand die net was overleden. En de andere keer kwam ze uit bij een geboorte. Ook kwam ze vele keren uIt bij mijn pap. Die met z'n 50ste thuis kwam te zitten met z'n COPD. Hoeveel keer mam niet de ziekenwagen heeft moeten bellen voor pap. Hoeveel keer pap niet een aanval kreeg. Hoe vaak ze snachts niet luisterde naar z'n ademhaling.  En hoe vaak ze niet over de gang in het ziekenhuis heeft gelopen naar de K-lift. Smiddags en savonds. En op het laatst zat ze elke de hele dag langs het bed van pap. Toen pap op zijn 60ste stierf ging ze vrijwilligers werk doen, koffie zetten voor de bejaarden op maandagmiddag. En het Gipsproject op de woensdagmorgen.  Wat ze nog steeds met veel plezier doet.  Mien mam. Die klaar staat voor anderen. Die klaar staat voor ons. Mien mam die het ook moeilijk heeft. En verdriet heeft. Mien mam die iedere keer schrikt wanneer het bij ons misgaat en ons opvangt. Mien mam die solidair met me meehuilt wanneer het even genoeg is geweest. En Mien mam die mij nog af en toe op mijn klungels geeft. Want tja daar is ze moeder voor. Mien mam een vrouw uit duizenden. Die hopelijk nog lang bij ons is. Mam dankjewel veur alles wat geej doot😘