Het is de day after. Vanmorgen kwam Koen om 6.15 uur onze slaapkamer op. Ik had het gevoel alsof ik pas net in slaap gevallen was. Afgelopen nacht nog van alles met Pierrot besproken.  Aangezien we beide klaarwakker waren. Het gevoel wat je iedere keer bekruipt voelt niet lekker aan. Je leeft je eigen leven verder en op verschillende momenten staat die effe stil. Het gevoel is een mix van angst maar ook van hoop. Gisteren hebben we een hoop telefoontjes moeten plegen. Familie en vrienden werden op de hoogte gebracht.  En ook vandaag werden veel berichtjes en telefoontjes beantwoord. Overigens ontzettend lief allemaal.  Wij gaan een onzekere tijd  tegemoet.  Moet ik uitgaan van een doemscenario of mag ik hoop hebben. Wat gaan de artsen in Utrecht zeggen. Vragen en nog eens vragen. Vanmiddag zijn we naar Arcen geweest.  Koen was blij. En heel even waren mijn zorgen weg. Totdat Koen voor me liep. Zijn linkerarm hing gespannen en zijn linkervoet ging steeds meer naar binnen staan. Een gevoel van boosheid kwam binnen. Boos op dat ding in zijn hoofd. Boos op de wereld. En Boos met de vraag waarom? Waarom gebeurt het bij ons. Was het soms te rustig. Is het even stabiel bij Britt. En dan komt dit op het pad van Koen. En ja op de waarom vraag zullen we nooit geen antwoord krijgen. Maar een ding weet ik wel. We gaan ervoor. En ook om dit te kunnen relativeren zal ik vaker mijn gedachten moet uiten op digitaal Papier. Anders ga ik dit niet redden🥹.