Oké.  Ik zal het maar zeggen. Ik krijg de kriebels van kikkers.  Ze zijn springerig glibberig onvoorspelbaar en ze kwaken. Het begint al met kikkerdril. Van die grote doorzichtige eitjes met zwarte puntjes.  Daar is al het begin dat ze glibberig gaan worden . Dan krijg je nog van die grote uhhh hoe zal ik het zeggen zwarte bolletjes met staartjes die een beetje lijken op zo'n witte snelle jongens. Ze schieten echt zo ongecontroleerd door het water. Begin van onvoorspelbaarheid.  En ja en dan het moment dat hun staart eraf vallen . Op hun 4 poten springen ze hoog door het gras. En je komt ze te pas en te onpas tegen. Zelfs binnen. In de tijd dat Pierrot op Spanje reed heb ik de buurman vaak gebeld. Frank kump se mich redden? Daor zitten 2 kikkers onder de bank in de achterbouw. En keer op keer werd ik gered. Een jaar hadden we de pech dat er veel kikkers in de tuin liepen. Zittend op het terras hield ik ze goed in de gaten.  Soms werd ik uitgelachen wanneer ik even moest schreeuwen van de schrik. Maar goed. Het was in de zomer en schemerig. Pierrot liep voor me de trapjes op. Opeens springt er iets omhoog zo in de pijp van zijn korte broek en net zo snel omlaag en springt langs me weg. Er ontsnapte een kreet uit zijn keel en ik heb nog harder gegild. Dat moeten ze gehoord hebben in de Ruysdonk. Van de schrik bekomen hebben we de slappe lach gehad.  Hoe verzin je het. Van de week vroeg de buurvrouw of we nog wat lieve kleine zwarte kikkervisjes wilde maar ik heb vriendelijk bedankt. Brrrr.