En daar sta ik dan. Aan de grond genageld. Het eerste wat mij te binnen schiet. Zal ik mam bellen? En het 2e. Is hij nu nog niet leeg? Een zielig bleek mannetje staart mij aan. Een beetje opgelucht dat wel. Ik zeg ga maar bij pap in bed. Ik regel dit wel. Heldhaftig loop ik naar beneden en kom ik met grof geschut naar boven gelopen. Daar sta ik dan naar lucht te snakken.  Een zure lucht komt me tegemoet. Zal ik mam om 00.45 uur kunnen bellen? Of beter gezegd ophalen? Die is er zo klaar mee. Ik bekijk de situatie.  Eigenlijk best knap. Op zo'n grote afstand toch het toilet enigzins hebben kunnen raken.  Maar ja de rest eromheen ook. Opeens komt er een stinkend goed idee bij me op. Ik loop naar een kast en haal er een potje vicks uit. Ik smeer mijn neusgaten en zelfs een beetje erin en ruik alleen menthol. Geleerd van politie series. Daar doen de agenten dat ook bij de patholoog. Wie doet me wat. Aangezien ik niets meer ruik dan alleen menthol is het opruimen zo geklaard.  De badkamer is weer fris en schoon. Ik heb mam niet hoeven bellen en Koen kon bij Pierrot blijven. Opgelost. Nu ik dit schrijf  besef ik me wel dat dit een bijwerking kan zijn. Of dat het eten niet goed is gevallen.  Één ding weet ik wel zeker.  Ik hoef voorlopig géén knakworst meer 🤢🤢🤢.