Op 8 November werd Pierrot opgenomen met een fikse ontsteking. Waar hij op 9 November met spoed aan werd geopereerd.  En vervolgens 6 dagen in het Viecuri mocht blijven logeren. Nu is hij thuis aan het herstellen en komt de thuiszorg elke dag zijn 3 open wonden verzorgen . Ik weet nog dat we tegen elkaar zeiden dat het even genoeg is geweest. Genoeg! De afgelopen maanden zijn we met een achtbaan behoorlijk door ons leven gesjeesd.  De ADHD van Koen. Het vechten tegen en met instanties om samen te zorgen dat Koen de hulp en medicatie krijgt wat hij nodig heeft.  De stap naar het speciaal onderwijs. Waar we hem zagen opbloeien en daar wat hij krijgt wat nodig is. Dat hebben we toch weer goed gefikst samen met Marcel. Dan krijg je tijdens een jaarlijks routine onderzoek dat de aneurysma van Britt ernstig aan het groeien is en dat het goed in de gaten gehouden moet worden. Weer ga je relativeren. Weer gebruik je je humor om je staande te houden. Weer probeer je je op te laden en dan denk je och het kan altijd erger. Het ongeval van Pierrot.  Wat je weer even terug op de grond zet. Wel of geen vleesetende bacterie.  Wat een zorgen kwamen en komen weer op ons af. Alleen thuis huil je een keer godver je een keer. En dan is het weer schouders eronder en ertegenaan. Afgelopen vrijdag lag ik op de operatie kamer. Een zenuw blokkade zowel links als rechts. En wanneer je na afloop je pijn verbijt en denkt . Ik moet eerst pijnlijden voordat het weer beter gaat. Probeer je ondanks je pijn het toch weer positief in te zien en ondanks alles je humor te gebruiken. Gisteren heerlijk Sinterklaas gevierd en in de avond hebben we bezoek gehad van vrienden. Heerlijk om zo onbezorgd te kunnen lachen. En met een glimlach op ons gezicht zijn we ons bed in gekropen. Vanmorgen lag er ineens een dood vogeltje op de bank. Om 9.15 uur had ze 37.2 en 10.30 uur tikte ze 39.9 aan op de Hap. Weer opgezette lymfeklieren en een rood gezwollen voetje. Ze werd doorgestuurd en door haar eigen kinderarts opgenomen.  Dus we zijn er weer. Op de kinderafdeling B3. Ik kan er wel mee huilen ,maar mijn tranen zijn op. Van binnen huil ik wel, want ik dacht dat er was afgesproken dat het genoeg was. Even rust. Even maar. Maar ook nu gaan we er weer tegen aan. Ook nu zeg ik het is even genoeg geweest. Het word tijd dat we even overgeslagen worden. Gewoon effe bijtanken. En weet je uiteindelijk komt alles goed. En gaan we verder genieten van alle mooie dingen die er ook zijn.....