Mam. Ik moet een talent hebben. Weet jij waar ik die moet zoeken? En dan moeten we er een foto van maken en aan de juf geven. Ik staar naar Britt. Daar staat ze voor me. Al wippend van de ene voet naar de andere. Ik zie haar mond bewegen en hoor haar ineens heel veel zeggen. Kletsen is dat ook een talent? Net als ik me dat afvraag, dringt het tot me door. Mam waar is mijn blokfluit? Mamma. Waar ligt die? Oh God. De blokfluit. Die hebben we even weer verstopt. Britt krijgt er maar een toon uit en  uit gehoorbescherming voor de buren en onszelf hebben we die maar even weggelegd.  Ze speelt het klaar om om 7.00 uur in het weekend te gaan oefenen. Een ander talent is dat zowel Britt als Koen  het weten hoe ze een glimlach op mijn gezicht moeten toveren. Soms bewust maar ook vaak onbewust.  De keren dat ik ze zie spelen in hun eigengemaakte hutje van kussens en dat ze zich spiegelen aan ons volwassenen. Wanneer ze vader en moeder en een dubbelrol spelen als kind. Die glimlach fotograferen dat gaat niet want dan raakt de foto overbelicht. Dus toch een ander talent. Britt je kunt heel goed klimmen in een lantaarnpaal. Dat kunnen er niet veel. Nee mama. Dat gaat het hem  niet worden. Oké. Ik kijk naar buiten en ineens weet ik het. Britt. Ik vind wel dat je heel goed de salto kunt op de trampoline . En zo geschiedde het. Britt maakte een prachtige salto die ik naar 4x opnieuw eindelijk op het juiste moment gefotografeerd kon krijgen. We hebben allemaal talenten  de ene meer zichtbaar dan de ander. En soms heb je even een zetje nodig om je eigen talenten te zien........