Vandaag  is het eindelijk zover. Koen gaat straks spelen bij de bso. De afgelopen weken was het een achtbaan vol met emoties. Het loslaten  van je kind is iets wat al bij de geboorte begint.  Elke stap wat ze zetten . De eerste keer alleen van de glijbaan. De buikpijn die je voelt tot de opluchting wanneer ze onderaan de glijbaan glimlachend opstaan. De eerste keer uit de poort is er ook zo eentje. Wat bij Britt vlekkeloos is gegaan . Is het bij Koen een stuk lastiger. Spelen met andere kinderen is een stuk lastiger. Andere kinderen die hem niet nemen zoals hij is. Pestgedrag vertonen. Hem met ijs bekogelen. Met koeienletters op een zijgevel schrijven. Koen is homo. En over de rest zal ik maar zwijgen. Mam ik voel me eenzaam zijn woorden die je als ouder zijnde veel pijn doen. Je kan andere kinderen niet dwingen om met iemand te gaan spelen. Het liefst wel natuurlijk,  maar het kan echt niet. Het gevoel dat  je  dat niet lukt is erg lastig.  Ook om die stap te zetten. Die stap om je kind ergens anders te laten spelen omdat het thuis buiten de poort niet goed lukt. Eigenlijk is iets zo gewoons , ongewoon geworden. We gaan duimen dat Koen s6 ervaring gaat opdoen met het spelen met andere kinderen.  En dat hij gewoon Koen kan zijn. Die jongen wat wij thuis zien❤️