Mama!! Ik ben superheld Koen!! En dan draai ik me vervolgens om en zie hem allerlei capriolen uithalen. Capriolen die overigens meestal net goed gaan. Met recht net goed gaan. Behalve gisteren.  Gisteren was een moment waarop superheld Koen met zijn brandweerjasje  aan op zijn fietsje vergat te remmen en zo de trapjes af vloog om vervolgens met zijn hoofdje terecht te komen op een trede. Een luid huilend geschreeuw vertelde  ons dat het niet  pluis was. En ja hoor. Een bebloed hoofdje kwam tevoorschijn. Zijn witte haren waren rood. In eerste instantie leek het wel alsof zijn oor eraf was gescheurd. Zo zat het onder zijn bloed. Niet dat hij die oor gebruikt maar toch. En ja hoor. Weer een gat in zijn hoofd. De hap gebeld  en bijna 2 uur later konden we langskomen.  Daar hoefden we niet lang te wachten.  Kindje Jacobs kom maar. Nea zegt Koen . Ik heit gen kiendje. Ik bin Koen. Ik bin gevallen en heb ein gaat in mien kop. Kiek mevouw. En laat zijn hoofdje zien. Ja dat moet geplakt worden. Terwijl de plaksel op de 1e hulp werd gehaald kwamen ze ons vragen of ze een fotoreportage mochten maken van Koen als patiënt.  Ja hoor. Dat mag. Dus komende week komt superheld Koen in dagblad de Trouw te staan. Na de behandeling mocht hij een kadootje uitzoeken en reden  we weer terug naar huis. Waas leuk mama kreeg ik te horen  toen we weer thuis voor de deur stopten. Oh jeetje. Iets zegt me dat we niet voor de laatste keer met superheld Koen op de 1e hulp waren.