En dan zijn we een paar dagen verder. Het nieuws is geland. Een laaggradige tumor. Koen heeft kanker type 1. Gelukkig niet hooggradig. Dan was het helemaal mis. Maar toch blijft het nieuws ons bezig houden. Bezig houden met het besef dat het nooit meer goed komt. De tumor krijgen ze nooit meer weg. Het zit op de meest ongunstige plek. Ze kunnen het met medicatie of chemo kleiner krijgen.  En de groei misschien zelfs stoppen. Maar de tumor blijft. En de kanker is dus chronisch want ook die blijft. Weliswaar bij goede controle blijft die laaggradig. Maar toch. De rest van zijn leven zal hij om de 3 maanden in de scan moeten. Het besef komt steeds meer binnen.  Vreugde maakt plaats voor zorgen. Nog meer zorgen.  Hoe zal het in de toekomst gaan en een vleugje  oneerlijk gevoel komt binnen. Een vleugje maar, want wanneer we dat gevoel gaan binnen laten. Dan gaat negativiteit winnen.  Dat moeten we niet hebben.  De komende weken gaan we nog meer artsen en hulpverleners zien. Krijgen we te horen of Koen mee kan doen met een onderzoek met andere medicijnen. Ook gaan ze kijken naar de mobiliteit van Koen zijn linkerarm en been. Ook daar gaat hij medicijnen voor krijgen. En zelfs botox voor in zijn arm. En het is afwachten hoe zijn lichaam gaat reageren.  Doordat de tumor laaggradig is reageert die niet op alle chemo. En dan zullen we het maar niet hebben over de bijwerkingen.  Al kijkende in mijn mailbox stromen er ook berichten binnen van het Radboud.  Afspraken voor Britt. Controle Venlo, controle Radboud.  Wie had dat gedacht.  2 Kinderen met een chronische ziekte.  Beide met een eigen grote rugzak. Beide waar we voor vechten en blijven vechten. En beide waar we positief voor moeten blijven. Hoe moeilijk het soms ook is. Ook dit gaan we met zn vieren hendelen.💪