Op 4 Maart in 2003 kregen we de sleutel van ons huis . We zijn toen meteen begonnen met klussen. Wij binnen en pap buiten.  Klussen was namelijk niet zijn sterkste kant. Hij legde een moestuin aan en plantte er een tig aantal aardbeienplantjes. Er werd ook sla gepoot en gesjoeffeld. Savonds kwam hij nog af en toe water geven. Pap zijn tuinklompen en stufjas werden in het tuinhuisje gezet en opgehangen. Wat een plezier beleefde hij aan onze tuin. Die momenten speel ik nog geregeld af in mijn hoofd. Pap al sjoefelend de ruin onkruidvrij maken. Laatst hebben we het tuinhuisje opgeruimd en heb ik de stufjas nog 1 x aan gehad en getwijfeld.  Wel of niet weggooien. Hij hangt er nog steeds, aan dezelfde spijker waar hij het voor het eerst ophing. De jaren erop bleef pap de tuin doen.  En ieder jaar weer aten we groente uit onze tuin. Totdat pap ernstig ziek werd. Hij kon niet veel meer door de rotkanker. In 2007 lag pap in deze tijd al een paar weken  in het ziekenhuis. De onkruid groeiden door. De aardbeien lieten het wat afweten. Totdat er op 25 mei 2007 één grote rode aardbei aan het struikje groeide. Ik zag het terwijl ik al huilend door de tuin liep. Pap waar we al een paar dagen bij aan het waken waren zou onze tuin en die ene aardbei nooit meer zien. Ik plukte de aardbei en rij weer terug naar het ziekenhuis. Daar aangekomen lag pap rustig in coma te slapen en ik leg de rode dikke aardbei in zijn hand. Kiek pap fluusterde ik zacht. Weej hebben eine aardbei en dea heb ik veur och geplokken. Het was alsof er een zachte glimlach over zijn gezicht verscheen en ik huilde vanbinnen. Een dikke traan rolde over mijn wang. Uren later is pap gestorven.  Om 16.55 uur. Een zachte briesje voelde ik door de kamer gaan en wist dat pap er niet meer was. Je zag dat zijn ziel er niet meer was en dat er slechts een lichaam lag. Maar daarnaast lag op het nachtkastje die ene rode grote aardbei te blinken. De aardbei uit onze tuin. Dat was overigens ook de laatste aardbei die ik dat jaar geplokken heb......