Het is bijna Januari. De mensen gaan stilaan snuffelen op internet om te kijken waarnaartoe deze komende zomer.  Normaal gesproken gaan wij in de eerste week van januari op vakantie.  Maar deze keer niet. Nee. Dat is afgelopen met een dochter die leerplichtig is. Ieder jaar weer werden we in Limak Lara in de watten gelegd. 2 Jaar geleden zijn  we een cruise gaan maken op de Middellandse zee. Wat een belevenis was dat. En zooooo heerlijk dat beetje deinen op de zee. Ik waande me bijna terug in de bak van de kinderwagen. Zelden zo heerlijk geslapen.  Behalve die ene nacht toen er om 02.00 nachts werd omgeroepen of er een gynaecoloog aan boord was. Ik hoorde Pierrot zeggen. De plicht roept......   Je maakt ook altijd weer dingen mee op vakantie. Die keer dat we in de touringcar zaten van Peter Langhout. De chauffeur was niet aan het opletten en rijd zo op de drukste rotonde van Parijs een band kapot. Daar stonden we dan met ons goed fatsoen.  Een buschauffeur die geen band kon verwisselen.  En op de drukste rotonde. De hulpdienst was op dat moment niet bereikbaar. Pierrot keek me aan en ik zag dat we hetzelfde dachten. Hij stond op en even later stond hij met nog een behulpzame meneer de band te verwisselen.  Een uur later reden we weer weg en ik zeg . Dit geloven ze ons nooit thuis nooit. Een vakantie vergeet ik echt niet meer en daar wil ik echt naar terug. Trinidad en Tobago. En met name naar Pax Guesthouse. Boven op de berg. Wat een prachtig uitzicht heb je daar. Je vliegt uren om daar te komen en wanneer je er bent . Dan word je verwelkomt door Gerald en Oda.  Oda die een nichtje is van een goede vriend van Pierrot. En net als wij limburgs dialect praat. We zijn er 2 weken geweest maar we hebben er echt van genoten. De prachtige omgeving. De mensen. De mangrove. De teerpoelen. De oorlogsmuseum. Vogels bekijken. Werkelijk alles. Bij het terugkijken van de foto's krijg ik weer heimwee. En weet ik gewoon dat we er ooit weer naartoe gaan. Misschien nog maar een jaartje wachten.