De afgelopen dagen hebben we het dagelijks leven zo goed en zo kwaad weer opgenomen. Pierrot heeft de hele week gewerkt. Koen is naar de BSO geweest. Wel met strikte orders. De eerste week geen speeltuin en geen trampoline en geen fiets. En zeer zeker geen toverland en geen zwembad. Het laatste voor zeker een maand.  Om toch er het beste van te maken zijn we naar Arcen geweest. Naar de sfeermarkt in Arcen. We hebben alle labubu kraampjes gezien. En natuurlijk eentje gekocht. Er is gejongleerd geworden bij de circusmeneer. En we zijn doorgereden naar Clevers in Grubbenvorst. Eigenlijk een gewone week..... alhoewel.  Het bange gevoel bleef sluimeren. Evenals het slecht slapen. Vooral het niet in slaap kunnen komen. De vragen die bij ons opspelen maar zeker ook bij de kinderen. En met name bij Koen. Mam wat als ik kanker heb. Mam gaon ik doëd? En zo goed en zo kwaad  hebben we hem verteld dat het nog lang niet zijn tijd is om dood te gaan. En dat we hem zeer zeker niet kunnen missen. Met een verstikkend gevoel zijn we naar beneden gelopen. Vragen die je niet wil krijgen en zeker niet van je eigen kinderen.  Ik vergeet nooit meer de vraag van Britt.  Al rijdend naar Nijmegen op weg naar de hartecho. Daar werd mij de eerste keer dezelfde vraag gesteld als wat Koen de afgelopen week vroeg.  Het zijn geen vragen die je wil horen van je kinderen. Hopelijk hoeven we deze vragen  nooit met een ja te beantwoorden . Gisteren kregen we telefoon dat het zeer zeker nog een week gaat duren  voordat we de uitslag krijgen . Dus ook de komende dagen vieren en leven we ons gewone leven. Even helemaal niets. En proberen het bange gevoel van ons af te zetten........💪 En zo vaak mogelijk zeggen dat je van ze houd. To the moon and back❤️