Zomer 2007. Ik kom thuis van het werk en zie een man in onze tuin. Het zweet gutst hem van zijn voorhoofd. Ik heb je een fatsoenlijke schoffel meegebracht want die je al had is 3x niets.  Klopt. Pap klaagde daar ook wel eens over... En mijn stem brak. De tranen liepen over mijn gezicht en ik werd in zijn sterke armen getrokken. Kind. Ik weet dat ik zijn rol niet over kan nemen van je vader. Maar weet wel. Wat er ook gebeurt ik sta klaar voor jou en voor Mandy. En zo geschiedde dus. Ik hoefde maar te bellen en daar was hij. En andersom ook. We zijn samen naar Beieren geweest. En al knagend op zo'n grote  witte noga peperlollie zaten we samen met Tante Wies en mam in de auto.  De midweek naar Parc Sandur hebben we ook genoten samen met Britt erbij. Hij genoot van zijn bonuskleinkinderen en de kinderen waren en zijn dol op hem. De laatste paar jaren werd zijn zicht minder en had hij grote kans om blind te worden door een oogziekte. Nu winter 2020. Afgelopen maandag waren we aan de late kant. Dus hup de auto in en naar school. Daar britt afgeleverd te hebben stap ik in de auto en zie dat mam me gebeld had. Ik bel terug en het enigste wat ik nu nog steeds hoor. Tante wies heeft Ome Thé dood gevonden......... Miene ome Thé.  Dat kan niet en als een kip zonder kop reed ik doelloos rond om te kijken waar ik Koen even kwijt kon. Wat bof ik met zo'n lieve vriendinnen.  Die meteen voor me klaar staan. Koen werd opgevangen . En weg kon ik. En daar lag je dan. In bed.  Je ogen gesloten. Je slaapt lijkt het wel. Zachtjes begin ik te huilen en vraag . Maar Ome Thé wat duis se mich noe. En Waorum? Tja. Ik kreeg geen antwoord. Maar een rust straalde hij uit. Ome Thé is er niet meer. Morgen de uitvaart en dan is het definitief afscheid nemen. Weer een lichtje die hier beneden  is uitgeblazen maar boven in de hemel zal gaan stralen en net als pap op ons zal neerkijken. 

Rust zacht🥺