Daar zit ik dan. In het Radboud.  Britt zit een paar gangen verder. Ze krijgt weer onderzoeken in het Amalia kinderziekenhuis. Onderzoeken waar ik even niet bij hoeft te zijn.  Ik heb me gevestigd in een zitje van het kiosk in de gang.  De hoofdgang waar je gewoon ook mensen kan kijken. Net zoals je bv op een bankje in een drukke stad zit. Dan kijk je om je heen en ziet overal mensen zitten en lopen. Soms vang ik een gesprek op. Wat een goed nieuws hè meid. En ik zie hoe een vader zijn kind blij vastpakt.  Ik hoor mensen telefoontjes plegen waar ze hun nieuws meedelen. Ik zie mensen die hoopvol naar hun afspraken lopen. Mensen die ernstig kijken. En mensen die lopen alsof ze de hele wereld aankunnen.  Zelf besef ik dat ik  ook al vaak door die gang ben gelopen en nog loop. Britt is net 12 jaar. Dus zolang loop ik een paar keer per jaar door diezelfde gang. Soms blij. Maar ook soms met een verstikkend gevoel. Vechtend tegen mijn tranen. Ook dat zien we hier geregeld. Die indrukken wat je hier opdoet. Kinderen die vanalles mankeren. Die in de rolstoel zitten. Ouders die gespannen met hun kinderen komen voor hun chemotherapie. Mensen die elkaar huilend vastpakken. Eigenlijk zit ik toch liever ergens anders mensen te bekijken. En straks wanneer ik weer door die gang naar de uitgang loop . Dan zal het een blij gevoel zijn. Even een paar weken rust. 6 Mei dan zijn we weer hier. Wie dan leeft wie dan zorgt......