Pfff. Afscheid nemen daar heb ik zo'n moeite mee. Het begon al vroeger toen ik nog klein was. (Hoe vaak zal ik dit al in mijn leven gezegd hebben). Rond Kerstmis kwam de tekenfilm van Als je begrijpt wat ik bedoel met Olivier Bommel en Zwelgje op tv. En ieder jaar weer zat ik met nog net geen theedoek mee te snotteren. En dikke mixemitose ogen van het mee huilen. Zwelgje ga, riep Olivier, ga. En ja hoor daar ging ik weer heen. Tot mij het verbod werd opgelegd van mijn moeder. Heidy die film hebben we genoeg gezien. Het is afgelopen. En zo geschiedde het. Die film heb ik nooit meer gezien. Maarrrrr. Afscheid nemen heb ik nog wel vaak genoeg gedaan. De ene keer was ik blij toe maar de andere keer had ik er meer moeite mee. Afscheid nemen klinkt zo definitief.  Soms worden de beslissingen voor je genomen. Soms vallen mensen zomaar weg.  En denk je had ik nog maar dit gezegd of dat. Afscheid nemen van pap was mijn zwaarste afscheid. Dan valt het huilen om Zwelgje toch helemaal in het niet. En dan sta ik vanmiddag op school. Oei. Voor te beginnen scheen de zon niet. Dus geen zonnebril die me kon beschermen. En dan zie ik Britt buiten lopen. Hartstikke trots met haar gewonnen zonnebloem.  Samen met haar juf.  En toen moest er afscheid genomen worden. Britt die nog niet eens de film met Zwelgje gezien heeft zet het op een brullen en kruipt helemaal huilend weg in de armen van haar juf. Zal het moeite hebben met het nemen van afscheid genetisch bepaald zijn?? Het lijkt er wel op. Ik aanschouw me het tafereel aan en voel de waterlanders opkomen. Oh god. Daar ga ik weer. Geen theedoek bij me. Ik zeg. Britt we gaan. Ik kijk de juf aan. En zeg. Ik bel je straks. Ik krijg de controle over mijn tranen en loop met een intens verdrietige Britt weg. Al lopend naar huis neem ik me voor om Britt maar meteen een verbod te geven op het zien van. Als je begrijpt wat ik bedoel........