Ik wil even een ervaring delen. Voor de meeste is deze ervaring heel gewoon. Met z'n allen naar de winkel. Eerder was het een grote stressmoment. Koen die op het moment dat hij de winkel ingaat. De geluiden harder hoort. De geuren en kleuren harder binnenkomen. De mensen die ineens dichter bij hem zijn. En dit alles geeft zo'n onrust in zijn hoofd waardoor hij de prikkels niet meer kan over zien. Met als gevolg dat hij als een dolle door de winkel rende. Allemaal spulletjes uit de schappen pakte en en niet meer mee naar huis wilde. Daarom nam ik hem bijna nooit mee. Of wanneer ik heel veel geduld en tijd had. Dan wel. Thuisgekomen was ik blij dat ik het achter de rug had, want al weet je dat hij er niets aan kan doen. De buitenwereld weet dat niet.  Die zien alleen een jongen door de winkel rennen als een ongeleid projectiel. En hoorde je fluisteren als dat er eentje van mij was... Tuurlijk trek je je er niets van aan,maar toch. Eigenlijk wil je op dat moment dat je als ouder zijnde ook wilt dat men ziet hoe hij ook kan zijn. Namelijk de jongen die tegen je zegt; ik hou van je. De jongen die een geweldige humor heeft. De jongen die eigenlijk geen zelfvertrouwen heeft, want hij is er van bewust dat hem alles overkomt. En de jongen die niet tegen onrecht kan en ook zegt hoe mooi je bent en vraagt hoe het gaat. Maar vandaag gingen we weer naar de winkel . Vantevoren net als altijd duidelijke afspraken gemaakt. En weet je. Koen is in het speelhoek gaan zitten. En blijven zitten totdat ik hem kwam halen. Een verschil van dag en nacht. De mensen die hem nu zagen , zagen een rustig kind. Een kind die zijn prikkels kon ordenen. Koen heeft sinds een paar weken medicatie.  Een lage dosering dat wel. Maar de scherpe kantjes zijn er vanaf. Dat hebben we vandaag wel gezien. Een moment om niet snel te vergeten. Een hele gewone ervaring opgedaan.  En Koen die komt er wel. Nu de buitenwereld nog. Mensen moeten vaker onder de ijsberg kijken...........